Om deze vragen te beantwoorden heeft OIS een studie gedaan waarbij deelnemers aan het experiment zijn gematcht met bijstandsgerechtigden met vergelijkbare kenmerken, maar die niet meedoen aan het experiment.

De resultaten laten zien dat de bijverdienpremie Amsterdamse bijstandsgerechtigden stimuleert om part time te gaan werken. Deelnemers aan het experiment participeerden vaker in parttime werk dan vergelijkbare niet-deelnemers, zowel in tranche 1 – de instroom in het experiment in 2018 (38 procent vs. 9 procent) als in tranche 2 – de instroom in het experiment in 2019 (20 procent vs. 8 procent). Dit geldt voor deelnemers die voorafgaand aan het experiment niet deelnamen aan parttime werk.

Deelnemers aan het experiment stroomden ook vaker uit naar werk (met een inkomen boven bijstandsniveau) dan vergelijkbare niet-deelnemers, zowel in tranche 1 als in tranche 2. In de eerste tranche zien we respectievelijk 25 procent (experimentgroep) en 19 procent (vergelijkingsgroep) uitstroom naar werk; voor de tweede tranche liggen de percentages lager maar zien we nog steeds een verschil, namelijk 15 procent (experimentgroep) en 9 procent (vergelijkingsgroep).

De duurzaamheid van het werk ligt ook hoger voor de experimentgroep dan voor de vergelijkingsgroep: respectievelijk 71 procent duurzaam versus 63 procent voor de eerste tranche, en 67 procent versus 64 procent voor de tweede tranche. Duurzaamheid van het werk is hierbij gedefinieerd als minimaal zes maanden aaneengesloten aan het werk, boven de bijstandsnorm.

Al met al kunnen we concluderen dat er een positieve prikkel lijkt uit te gaan van de bijverdienpremie als het gaat om deelname aan parttime werk, uitstroom naar werk en het behoud van het werk.