Aandeel stijgt, maar afstand blijft

De tweede generatie jonge allochtonen in de stad is vaker in staat een koopwoning te bemachtigen dan de eerste generatie migranten. Het woningbezit onder de tweede generatie zal vermoedelijk nog groeien naarmate die generatie ouder wordt en wooncarrière maakt. Turkse Amsterdammers van de tweede generatie bezitten al bijna net zo vaak een koopwoning als in Amsterdam geboren autochtonen. Marokkaanse Amsterdammers van de tweede generatie bezitten beduidend minder vaak een koopwoning dan de andere drie groepen, zij maken echter wel een grote sprong ten opzichte van de eerste generatie.

Opvallend is dat Surinaamse Amsterdammers van de tweede generatie minder vaak in een koopwoning wonen dan de eerste generatie, dit is minder dan werd verwacht. Marokkaanse en Turkse Amsterdammers lijken met betrekking tot woonlocatie in de stad erg op elkaar. Grofweg 40 procent an de huishoudens waarvan iemand uit deze groepen de hoofdbewoner is, woont in Nieuw West. Dit geldt zowel voor de eerste als de tweede generatie van 25-34 jarigen. Antilliaanse en Surinaamse Amsterdammers wonen relatief vaak in Zuidoost. Maar de tweede generatie kiest er veel minder vaak voor om in Zuidoost te wonen dan de eerste generatie. Dit geldt voor de Antillianen nog veel sterker dan voor de Surinamers.

Surinaamse en Antilliaanse Amsterdammers verlaten vaker de stad dan de Marokkaanse en Turkse Amsterdammers. Wel vertrekt de tweede generatie van deze laatste groepen wat vaker de stad dan de eerste generatie. Dit zou er op kunnen duiden dat ze een stap in hun wooncarrière buiten de stad maken. De eindconclusie is dat het eigen woningbezit van alle Amsterdammers de laatste jaren is toegenomen, zowel voor autochtonen als eerste en tweede generatie allochtonen. De achterstand die allochtonen hadden, wordt daarentegen niet kleiner.