Haar analyses laten zien dat in alle landen de Turkse immigranten zich in hoge mate met Turken identificeren en ook de beheersing van de Turkse taal in alle landen even hoog is.

Turkse immigranten in Nederland en hun kinderen identificeren zich meer met moslims dan Turken in Duitsland. Frankrijk zit er tussen in. Er is geen bewijs dat een beleid gericht op behoud van immigrantencultuur en religie ook tot een hogere cultuurbehoud leidt. Er is ook geen bewijs gevonden voor de hypothese dat een beperkte toegang tot gelijke rechten er toe leidt dat immigranten zich in hun eigen groep terugtrekken. Hoger opgeleiden en jongere generaties vertonen een lagere mate van cultuurbehoud.

Wat betreft de analyses van de aanname van woonlandcultuur zijn er meer verschillen tussen de landen. In Frankrijk en Nederland is de identificatie met woonland groter dan in Duitsland. De beheersing en gebruik van de taal is in Frankrijk wel hoger dan in Nederland, met een middenpositie voor Duitsland. Ook hebben de Turken in Frankrijk vaker sociale contacten buitenshuis met autochtonen dan in Duitsland en Nederland. Geconcludeerd kan worden dat integratiebeleid een bescheiden effect heeft op de sociaal-culturele integratie van immigranten.

Op basis van haar onderzoek doet de onderzoeker nog een aantal beleidsaanbevelingen. Beleid dat immigranten en kinderen een hoge mate van gelijke rechten (toegang tot staatsburgerschap en goede bescherming tegen discriminatie) heeft een positief effect op aanname van woonlandcultuur. Beleid dat immigranten veel ruimte biedt voor het behoud van hun eigen cultuur heeft eerder een negatief effect dan een positief effect op aanname van woonlandcultuur, met uitzondering van identificatie met woonland.

Ersanilli, E.F. (2009) Comparing integration. Host culture adaption end ethnic retention among Turkish immigrants and their descendents in France, Germany and the Netherlands (Academisch proefschrift, Vrije Universiteit Amsterdam).